موسیقی اصیل ایرانی، تجلّی گاه احساس و عاطفه / فراموشی هنر بزرگانی چون استاد شجریان، ظلم فاحشی به تمدن اصیل ایرانی است.

موسیقی اصیل ایرانی، تجلّی گاه احساس و عاطفه / فراموشی هنر بزرگانی چون استاد شجریان، ظلم فاحشی به تمدن اصیل ایرانی است.
هنر موسیقی همواره بعنوان یکی از پرطرفدار ترین هنرها در بین جوامع مختلف بشری بوده که از حیث اهمیت، به عنوان یک علم مهم درآمده و مکتب ها و ایده پرداز های مختلف از پی آن برخاسته است. هنر موسیقی، مکمّل زندگانی امروز بشر است و می توان گفت، تنها هنری که انسان برای کسب آرامش به آن پناه می برد، موسیقی است.
این هنر زیبا، دارای ژانر های مختلف است که خوشبختانه با توجه به فرهنگ ادبیات غنی ایران، می توان آن را از کشورهای مرجع هنر موسیقی برشمرد که موسیقی سنتی ایرانی ماحصل این فرهنگ غنی است. اما در این میان، نگرانی هایی در حوزه موسیقی وجود دارد که فراموشی برخی از ژانر های آن، عمده ترینِ این نگرانی است. متاسفانه امروز در جامعه ی ایرانی، معدود اشخاصی پیدا می شود که در آلبوم موسیقی خود، موزیک های سنتی و اصیل داشته باشد و اگر بصورت آماری تعداد کنسرت های این نوع موسیقی را با موسیقی پاپ مقایسه کنیم، به یک آمار فاجعه آمیز برخورد می کنیم که حزن انگیز است و همین امر موجب شده که حتی برخی از خوانندگان سنتی، به ترانه های پاپ روی آورند و این یعنی نابودی یک هنر اصیل که باید در اوج بلندی ها پرورانده شود.
موسیقی هایی که امروز بیشترین طرفدار را دارند اغلب زیر زمینی اند و متاسفانه تهی بودن این موسیقی ها از لحاظ بار محتوایی، ضربه ی بزرگی به آرمان هنر موسیقی وارد می کند و امروز می بینیم هنری که آرمانش بیان احساس و عاطفه بود، از مادیات و هوس های زودگذر سخن می گوید و هیچ مفهوم متعالی از آن برداشت نمی شود. ولی در کل نمی توان آن را نفی کرد چراکه خواستگاهی در جامعه دارد و انسان مختار است به انتخاب علایق خودش.
اما در کنار این، باید به فکر ترویج سبک اصیل موسیقی ایرانی بود. هنری که از آغاز تا پایان سخن از عشق و عرفان و کمال می زند و در نهان آن، زندگی جاری است. موسیقیِ زیبایی که احساس، عاطفه و اندیشه والای انسانی را با نوای دل انگیز تلاوت می کند و دوای روح و صفای جان می گردد. اصالت این هنر آنقدر فزونی یافته که ریشه های آن را می توان در اذان موذن زاده و تلاوت قرآن کریم منشاوی یافت. فلذا می طلبد مسئولین وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی با حمایت های خویش و اهتمام ویژه صاحبان هنر، جایگاهی فزون تر برای این هنر به ارمغان آورند و این نکته را باید یادآور شد که جایگاه آن در این برهه از زمان نسبت به چند سال گذشته قابل قیاس نیست و بسیار فزونی یافته و امید است تا همین روال ادامه یابد.
فراموشی هنر بزرگانی چون استاد شجریان، ناظری، سراج، افتخاری و همه و همه، ظلمی فاحش به هنر اصیل و تمدن عظیم ایرانی است و نباید بگذاریم هنری که با جان مایه اشعار حافظ و مولانا تجلّی می یابد، همانند کتاب های حافظ و مولانا به جهت بی مهری، در قفسه ها خاک بخورد. خوشبختانه هستند عزیزانی که راه پدران خویش را ادامه می دهند و مطمئنّاَ همین اولاد خلف، همانند بزرگان خویش، بر تجلّی این هنر اصیل خواهند افزود و امید است تا مردم عزیز نیز با توجه به محتوای کمال گرای این هنر، در خلوت های آرام بخش خود، از آن بهره گیرند.
علی محمدزاده وردین – فعال فرهنگی و اجتماعی