یادداشت به قلم شهریاری
به نام آنڪه هٙستی نام از او یافت
فلڪ جُنبش زمین آرام از او یافت
در این ایام ڪه اڪثر انسانها دچار روزمرگی شده اند ڪارهایی را ڪه انجام میدهند نیز خُرد و بی ارزش میشمارند اما غافل از این هستند ڪه همان ڪار به ظاهر ڪوچڪ اثری بزرگ می‌تواند داشته باشد
اما ما آدمیان باید بدانیم ڪه همه ڪارهای ما انسانها اثرگذار هست زیرا در دنیا هیچ خِلقتی نیز بی هدف نیست
ڪارهایی ڪه انسانها انجام میدهند بی آنڪه خود بدانند در گذر روزها به اثری بزرگ مُبدل می‌شود پس یادمان باشد هر ڪار ما ؛ حتی ڪوچڪ اثری بزرگ دارد ڪه شاید در همان لحظه متوجه نباشیم جهت توضیح بیشتر به این ضرب المثل ژاپنی توجه ڪنید
،به خاطر میخی نٙعلی افتاد
،به خاطر نٙعلی اسبی افتاد
،به خاطر اسبی سواری افتاد(فرضاً فرمانده ارتش)
،به خاطر سواری جنگی شڪست خورد
به خاطر شڪستی مملڪتی نابود شد
و همه این ها به خاطر ڪسی بود ڪه میخ را خوب نڪوبیده بود
در مثال بالا بخوبی اثر یڪ ڪار به ظاهر ڪوچڪ را می‌بینیم ڪه در اثر خوب انجام ندادن آن باعث ویرانی و نابودی یڪ مملڪت گردیده است و یا اگر ما یڪ رُفتگر باشیم و ڪارمان را خوب انجام ندهیم و شهری به دور از آراستگی ، زیبایی و شادابی داشته باشیم و این در نظر اشخاص خوب جلوه نڪند شاید باعث این شود یڪ سری از افراد تمایل به ماندن در این شهر نداشته باشند و به جاهای دیگر نقل مٙڪان ڪنند و یا باعث عدم جذب سایر مردم به شهرستان مورد هدف ما شود(مثال هست و شهرستان خاصی مدنظر نویسنده نمی باشد ) و یا اینڪه یڪ ڪارگر یا خط نگهدار ڪه در جاده ڪار میڪنند ڪار خود را خُرد و بی ارزش بشمارد و آن را بخوبی انجام ندهد همین موضوع باعث مرگ یڪ یا چند انسان خواهد شد.
دنیا مجموعه ای از انسانهای ڪوچڪ و بزرگ است برخی توان بزرگ بودن را دارند و از همان ابتدا بزرگی میڪنند و برخی ڪوچڪ می آیند و ڪارهای بزرگی میڪنند نٙعلبند و رفتگر و ڪارگر قصه ما هم ڪاری به ظاهر ڪوچڪ انجام میدهند ڪه اثری بزرگ دارد
در مقدمه ڪتاب «بٙحر در ڪوزه»، از آثار زنده یاد عبدالحسین زرین ڪوب، نڪته‌ای بیان شده است ڪه بیشتر شبیه گلایه و ابراز تأسف است.
عبدالحسین زرین ڪوب این طور می‌نویسد: (نوشته از مرحوم زرین ڪوب نقل به مضمون است)« این ڪتاب بازسازی اثری است ڪه مدت‌ها قبل از تصنیف ڪتاب «سرّ نی» مجال اتمام یافت، و در مدت مسافرت خارج ڪه به سبب بیماری طولانی برای نویسنده پیش آمد، نسخه منحصر به فرد اصل آن در دست این و آن ضایع شد و ظاهرا مفقود و بی‌نشان گشت». …. به همین راحتی. ریشه این موضوع، شاید فقط یڪ سهل انگاری ڪوچڪ باشد. اما اثرش، به بزرگی مٙحروم شدن یڪ فرهنگ، از یڪ ڪتاب ارزشمند است.
ما در طول زندگی‌مان، ڪارهای ریز و درشت زیادی انجام می‌دهیم. اما چه بسا ڪارهای بزرگی ڪه اثری فقط به قدمت چند سال دارند و ڪارهای ڪوچڪی ڪه برای همیشه، آینده زمین را تغییر میدهند. اغلب ما، حتی امڪان تصور و تحلیل آثار ڪارهایمان را نداریم؛ نه علم ڪافی برای این ڪار وجود دارد و نه احتمالا ظرفیت فڪری لازم. اما آنچه خیال خودمان را حداقل می‌تواند راحت ڪند،
قابل دفاع بودن عٙملڪردمان است. بار دیگر ڪه خواستیم یڪ سیگارِ روشن را زمین بیاندازیم؛ مُهره چرخ خودروی را سِفت ڪنیم؛ یا بعنوان یڪ رفتگر و یا ڪارگر خط نگهدار در جاده ای بودیم یا نسخه‌ای را خواستیم بنویسیم؛ یا پیش نویس ڪتابی را خواستیم از یڪ دوست امانت بگیریم، حواس‌مان بیشتر باشد ڪه ڪار به ظاهر ڪوچڪ ما چه اثری بزرگی می‌تواند در پی داشته باشد و یادمان نرود زادگاه ، ڪشور و فرهنگ مان را خود ما بایستی بسازیم و بعنوان مثال هیچ ڪس دلسوزتر از افراد بومی همان شهر نخواهند بود و دایه دلسوزتر از مادری وجود ندارد و به قول افلاطون فیلسوف یونانی « هر ملتی لیاقت همان حڪومتی را دارد ڪه بر او حاڪم است»
زیرا مردم به‌طور معمول حڪومت ، ڪشور و فرهنگی ڪه سزاوارش هستند را خودشان با افڪار و عقایدشان می‌سازند. مردم سرزمین‌های مختلف برای به‌دست آوردن آنچه ڪه می‌خواهند زحمت می‌ڪشند و مردم مثلا ڪشور سوئیس به‌طور حتم حق‌شان داشتن اینچنین فرهنگ غنی و شهرهای زیبایی هست و به صورت شانسی و تصادفی چنین ڪشوری را پدید نیاورده اند و بعنوان مُدل افغان‌ها هم لیاقت‌شان بیشتر از اینڪه دارند، نیست.
به قلم✍️مصیب شهریاری ڪوتڪی
اخبار مرتبط
ارسال نظر براي اين مطلب مسدود شده است.