میانجی بی مدعا جامعه

برای روز خبرنگار و حرمت قلمم می نویسم؛ ‌شاید این نوشته توسط مسوولین خوانده و به دغدغه های خبرنگاران رسیدگی شود، یا شاید اصلا خوانده نشود؛ همیشه خبرهای روزنامه را دنبال می کردم و به حرفه خبرنگاری علاقه داشتم اما هیچ وقت نمی دانستم خبری که در یک کادر کوچک منتشر می شود با چه زحمت، مشقت و دردسرهایی تولید می شود. چند سال پیش سعی کردم قلم به دست بگیرم و بنویسم. نوشتن آسان است اما درست نوشتن و پرداختن به مشکلات و دغدغه های جامعه آن هم بدون جانبداری و در کمال صداقت سخت است. وقتی در عرصه خبرنگاری قدم میگذاری باید سوژه را از همه نظر بررسی کرده باشید تا گزارشی بی نقص و کامل را به اطلاع اقشار جامعه و مسوولین رسانده شود. خبرنگاران قشری از جامعه هستند، که با توجه به حرفه و وظیفه شان، رنج، مشکلات و نارضایتی مردم را به اطلاع دولتمردان می رسانند تا شاید از رهگذر انتشار موضوع تحولی به وجود آید. نمی توان خبرنگار را در یک کلمه وصف کرد؛ انسانی که درد جامعه را بر درد های خود مقدم می داند. ۱۷ مرداد، روز خبرنگار، فرصتی شد تا در چند سطر از دغدغه های کاری خود بگویم. چند سالی است که قلم در دست گرفته و اخبار اجتماعی را دنبال می کنم. از این که می توانم گوشه ای از مشکلات جامعه را به گوش همگان برسانم به خود می بالم. تقدیر و تشکر رسمی مسئولین این روز دردی از خبرنگار دوا نمی کند؛ باید بنویسم که یک خبرنگار برای تهیه خبر و گزارش با چه مشکلات و گاه حتی با بی حرمتی و … مواجه می شود تا گزارشی را پوشش دهد. در حرفه خبرنگاری از حقوق و مزایای آنچنانی خبری نیست و اگر کسی هنوز در این حرفه مشغول است فقط عشق به این حرفه است که او را قادر به تحمل سختی ها و رنج ها می کند و نیرویی برای ادامه راه می دهد. کمترین حقوق را خبرنگاران دریافت می کنند، اما بیشترین سختی ها را متحمل می شوند. اگر خبرنگاری خبر تهیه نکند، روزنامه و پایگاه خبری و… عملا تعطیل می شود اما با همه این ها خبری از اصلاح این وضعیت نیست. از مسوولین انتظار می رود در روز خبرنگار ارتباط دو سویه و صمیمی با آنان داشته و سخنان خبرنگاران را بشنوند و به سهم خود در اصلاح وضعیت مادی قدم بردارند. به امید روزی که ” خبرنگار” ، بتواند بدون دردسر و مخاطره، به وظیفه خود عمل نمایند و مورد پیشداوری قرار نگیرد.
▪️خبرنگار: سیده فاطمه حسینی