زینب و حسین علیهماالسلام اسوه های اخلاق و ادب.. به قلم سید یاسین دولتخواه

زینب و حسین علیهماالسلام
اسوه های اخلاق و ادب..

بنام خداوند زیبایها ..

ما رایت الا جمیلا ..

سالهای زیادی از عمر دنیا گذشت و انسان های خوب و بد بسیار آمدند و رفتند و همه ی مردم از افراد خوبی ها و از افراد پست بدی ها دیده اند..
تاریخ اسلام و ایران را که مطالعه می نماییم بسیار بودند افرادی که دارای خصوصیات و خلقیات انسانی در عصرهای گوناگون به مردم تمدنها خدمت می کردند.
اما افرادی هم بوده اند که نمی شود اسم آنها را انسان گذاشت چرا که هیچ خصلتی از یک انسان در آنها وجود نداشت و نمی شود هم حیوان گذاشت لیکن بیشتر حیوانات حتی به کارهای این افراد به دور هستند.
دو نفر از افرادی که از بدی های زیاد خود در امان نبودند و همواره دوستداران امام حسین علیه السلام را با شکنجه های فراوان و غیر قابل تحمل زجر می دادند هارون رشید و متوکل عباسی لعنت الله علیهما
می باشند.
این دو فرد از خون خوار ترین افراد
حکومت بنی عباس بودند.
یکی از جنایات آنها هتاکی دائم به قبر مبارک حضرت امام حسین علیه السلام بود.
بارها قبر حضرتش را با خاک یکسان کردند و حتی شخم زدند و گندم کاشتند تا بتوانند قبر نورانی حضرت را محو و یا مخفی کنند اما نتوانستند.
وقتی متوجه می شدند کار آنها هیچ گونه تاثیری نداشته است بلکه بالعکس دوستان امام حسین عاشق زیارت کربلا شده اند دستور می دادند تا سربازان شبانه روز نگهبانی دهند تا شاید بتوانند جلوی زیارت حرم شریف را بگیرند.
اما کور دلان نمی دانستند که این حقیقت مبارک که وجودش را برای دین و آزادگی قربانی کرد چنان بر دلها حکومت می کند که هیچ قدرتی نمی تواند جلوی شکوه و عظمت او ایستادگی نماید.

در عصر ما هم رئیس جمهوری بعثی و منفور یعنی صدام حسین سالها جلوی
زیارت زائران امام حسین علیه السلام را گرفت ولی باز هم نتوانست بصورت دائم این نور را خاموش کند.

امروز که می بینیم در سراسر جهان این نور زیبا و روشن چنان به عرصه های جهانی نور افشانی می کند که از قلب آمریکا ،اروپا و آفریقا خیل عظیم زائران با پای پیاده وارد کربلای معلی می شوند این حقیقت بیشتر برای ما روشن می شود
شهادت امام حسین(ع)
حرارتی در دل مومنین ایجاد می کند که هرگز سرد نخواهد شد.
و اینگونه است که حدیث نورانی

پیغمبر اسلام را باید بیاد آورد که فرمودند
– قال رسول الله صلى الله علیه و آله و سلم: ” ان لقتل الحسین حراره فى قلوب المؤمنین لا تبرد ابدا.” – (جامع احادیث الشیعه، ج ۱۲، ص۵۵۶)

و اما این حسین شخصیتی بود با وجود صفات الهی و معرفتی بی پایان که به هیچ فردی توهین نمی کرد و بر قاتل خود تا لحظه ی آخر اخم نکرد.

به او فرمود که من را به قتل نرسان تا دست تو را در قیامت بگیرم و شفاعت کنم!!!

آیا ما که خود را محب این شخصیت عظیم می دانیم
می توانیم در اوج قدرت و محبوبیت مخالف خود را دشمن نخوانیم و بدی او را ببخشیم؟!

و اما زینب سلام الله علیها…
او هم مانند مولای خود حسین
ادب و معرفت را رعایت کرد
و در آن خطرات و خون دلهای عظیم وقتی یزید لعنت الله علیه به او فرمود که بالاخره حسین تو را کشتیم و ناراحت باشد
حضرت زینب زبانم لال ناسزا نگفت،
توهین نکرد ، فرمودند ما رایت الا جمیلا..
هیچ چیز بجز زیبایی در کربلا ندیدم..

وقتی به عمق این جمله فکر می کنم
با خود می گویم تو که هستی زینب که آن همه بلا و مصیبت را زیبا دیده ای ..

یاد کلام شیوای دکتر شریعتی (ره)
میافتم..

و خود شهیدی هستی که از خون خویش کلمه ساختی، همچون برادرت که با قطره قطره خون خویش سخن می گوید.

اما بگو ای خواهر! بگو که ما چه کنیم ؟

لحظه ای بنگر که ما چه می کشیم ؟ دمی به ما گوش کن تا مصایب خویش را با تو بازگوییم .

با تو ای خواهر مهربان!

این تو هستی که باید بر ما بگریی. ای رسول امین برادر! که از کربلا می آیی و در طول تاریخ بر همه نسل ها می گذری و پیام شهیدان را می رسانی.

ای که از باغ های سرخ شهادت می آیی و بوی گلهای نوشکفته آن دیار را هنوز به دامن داری! ای دختر علی! ای خواهر! ای که قافله سالار کاروان اسیرانی! ما را نیز در پی این قافله با خود ببر..

امیدوارم که بتوانیم
خادم و محب واقعی امام حسین
و خانم حضرت زینب
علیهماالسلام باشیم.
و ادب و اخلاق را در زندگی
و جامعه ی خود افزایش دهیم…

والسلام
سید یاسین دولتخواه
۱۳۹۵/۹/۲۹