غَوصی در لُجِّه ی سیل پس از باران

با مدیریت کنسروی خود چه خواهیم کرد زین پس؟!

جنوب کرمان/حسین خسروی/تریبون جنوب/شماره ۶۶

باران بارید و خدا باز هم سیل رحمتش را بر ما جاری ساخت. مادامی که در دریای نامنتهای رحمتش غرق بودیم!

رابیندرانات تاگور، فیلسوف، شاعر، عارف و نویسنده ی هندی در جمله ای زیبا و قابل تامل می گوید:
“هر کودکی با این پیام به دنیا می آید که، خداوند هنوز از بشر نا امید نشده است.”
شاید بتوان در ارتباط با باران و سایر نعمات خداوندی که بر ما عرضه می شود هم همین مضمون را متصور شد و مورد تشابه قرار داد، مثلاً بدین مضمون که: هر قطره ی باران با این پیام به زمین فرود می آید که خداوند هنوز از ما نا امید نشده است.
این را مقدمتاً عرض کردم و قصد نیست که از این منظر سخن را به درازا ببرم. چون خداوند کارش را بلد است و می کند. یعنی باز هم باران هست و سیل رحمتش همچنان جاری خواهد بود.
پس بگذریم و فقط بگوییم خدایا شکرت که هنوز به ما امیدواری!

هدف و سوال اصلی اما اینست که ما چه؟! ما با خود چه کرده و چه کنیم زین پس؟
ما، یعنی همه ی ما!
مای مردم، مای مسئولان، مای مدیران، مای برنامه ریزان، مای طراحان، مای مهندسان، مای کارشناسان، مای ناظران! همه و همه ی ماهایی که: “از ماست که بر ماست!”
آیا باز هم همین روند را ادامه دهیم!؟
آیا نمی خواهیم از این تجربه ی ناخوشایند و تلخ عبرت بگیریم!؟
سیل کار خود را با ما کرد و رفت، ما بیاییم و چه کار با سیل کنیم؟
البته که باران زیباست! دیدیم که چقدر زیبا وجهه ی ما را شست و ما را به خودمان نشان داد! سیلی به راه انداخت و آبی گل آلود و کدر و تیره به چشمانمان پاشید و تمام آنچه را که با هزاران دوز و کلک زیر دامان مان پنهان داشتیم به کف آورد و پیش دیدگان مان آشکار ساخت و زلال و صاف و روشن با ما سخن گفت که: “که هستید و چه کرده اید؟”
پس از باران و سیل و این شرمساری مدیریتی چه کنیم؟
آیا هنوز وقت آن نرسیده است که دیدگاه یکبار مصرفی خود را تغییر بدهیم!؟
تمام نگاهمان به بحران ها شده یکبار مصرف! قبل از بحران یکبار مصرفی عمل می کنیم، در حین بحران هم و بعد از آن نیز !
تا کی…..؟
آیا باز هم می خواهیم ادامه دهیم؟
آیا باز هم کارفرما و مجری و ناظر یک کاسه شویم و پل بسازیم یکبار مصرف!؟ جاده بسازیم یکبار مصرف!؟ خانه بر شانه که نه بر دلِ رود بسازیم!؟ جنگل هایمان را بسوزانیم تا کاشانه کنیم!؟
با مدیریت کنسروی خود چه خواهیم کرد زین پس؟! چرا همه اش کنسروی می اندیشیم و همیشه آنقدر دست دست و تعلل می کنیم تا کار به دپو و توزیع کنسرو برسد؟! چرا اینهمه هزینه که هرساله صرف کنسرو و نان و پنیر و آب معدنی و چادر و پتو و موکت و بخاری و سایر چیزهای موقتی دیگر می کنیم صرف سیل بند و تعریض و تعمیق بستر رودخانه ها و ساخت پل ها و آبگذرهای درست و حسابی نمی کنیم.
آیا هنوز هم می خواهیم با مقوله ای بنام پیشگیری بیگانه باشیم و مدیریت بحران مان فقط دو سه روز قبل از بارندگی و سیل و فقط در حد ریختن چند بیل لودر بار کنار رودخانه ها و چند روز بعد از سیل توزیع کنسرو باشد!؟ و بعدش برای فرار از مسئولیت و توجیه عملکردِ کرده و ناکرده و اشتباه خود و پاک کردن صورت مساله با فلان روزنامه و فلان رسانه بگوییم که مثلاً منوجان و گنج آباد خسارت آنچنانی ندیده است و آنچه تخریب شده آغل گوسفندان بوده!؟ چرا فلان مسئول ارشد استانی مان لاپوشانی می کند و مثلاً سعی دارد غار ایجاد شده ی زیر اتاقک های کمیته امدادی در گنج آباد منوجان را پنهان کند و از قول این مقام مسئول بحران؛ در رسانه ها گفته شود شهرستان منوجان خسارت چندانی ندیده است!؟ آیا می خواهیم این همه ویرانگری و خسارت که سیل به بنیان ها و اساس این شهر وارد ساخت را نبینیم!؟ چرا؟
از خویشتن به کجا چنین شتابان به فراریم!؟

بگذریم… در این خصوص گفتنی ها زیاد است.
بارندگی ها و سیل های اخیر که در منطقه ی ما ایجاد شد درس بزرگی برای ما بود و اشتباهات بزرگ ما را بخوبی برایمان نمایان ساخت. سیل به ما آموخت که در بحث راه سازی و پل و شهرسازی و خیابان کشی و تمامی ساخت و سازهایمان دچار اشتباهات فاحش و مهلکی هستیم و اکثریت زیر ساخت ها و سازه هایمان نه تنها مهندسی و کارشناسی شده نبوده و نیست بلکه در بعضی موارد مفتضح و یکبار مصرف است.
بیاییم از این به بعد رویه ی خود را تغییر دهیم و دست در دست هم داده و برای فرزندان و آیندگان خویش کاری کنیم در خور توجه و شان. هنوز هم دیر نشده است! چون ماهی را هر وقت از آب بگیری تازه است!
آنها و تاریخ شان ما را به قضاوت خواهند نشست که با سرمایه ها و امانت هایشان چه کرده ایم!

تریبون_جنوب

triboonjonoob@